Γρηγόρης Λαμπράκης

    Οι νεκροί δεν μιλούν. Ντυμένοι με την ωραιότητα του θανάτου , έχουν πάρει μαζί τους τόσα μιστικά που καμία άνοιξη, με τα βλαστάρια, δεν μπορούν να μας φανερώσει.
'Εγκυα γη από αποκαλύψεις που δεν έγιναν, από απολογίες που δεν πρόφτασαν να ειπωθούν ..
         Οι νεκροί δεν ξέρουν πως φτιάχνεται η Ιστορία. Με το αίμα τους Την ποτίζουν και δεν μαθαίνουν ποτέ τι ακολούθησε το θάνατό τους. Είναι χωρίς επίγνωση της θυσίας τους. Και αυτό τους κάνει πιο ωραίους ....              Αλλά γιατί να πει κανείς ότι θυσιάζεται, όταν αυτό που θέλει να προσφέρει δεν είναι παρά μια κοινή, κοινότατη λογική; Ποιος είπε ποτέ ότι η αδικία πρέπει να συνυπάρχει με το δίκαιο; Η φτώχεια με τον πλούτο; Η ειρήνη με τον πόλεμο; Κι όμως ενώ κανένας ποτέ δεν το ΄πε, πολλοί, πάρα πολλοί φαίνονται να το υποστηρίζουν με τις καθημερινές πράξεις τους και με τα λόγια τους.
     Ο Λαμπράκης δεν αισθανόταν κανένα αίσθημα ιεραποστολικό. Είχε γνωρίσει την φτώχεια και τις αρρώστιες από πρώτο χέρι. Δουλειά του ήταν αυτή. Κι ήξερε πως τα καλύτερα νοσοκομεία λιγοστεύουν τους πόνους. Ήξερε πως σε μια άλλη διάταξη των πραγμάτων απλουστεύονται πολλά από τα δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Όταν ένα υποβρύχιο "πολάρις" στοιχίζει όσο να θρέψεις έναν ολόκληρο λαό για μια εβδομάδα και να τον θρέψεις καλά που ήταν το παράλογο;           Κοινή, κοινότατη λογική και απ΄έξω το σκοτάδι. Σκοτάδι πηχτό που δεν συχωρνούσε ούτε τις αστραπές ούτε τα φωτεινά διαλείμματα σ΄ένα σχιζοφρενή. Έτσι έβλεπε αυτός τα πράγματα και για αυτό ήθελε να μιλήσει. Δεν ήταν κομμουνιστής. Αν είχε βγει βουλευτής με το κόμμα της Αριστεράς αυτό συνέβει γιατί ήταν το μόνο κόμμα που συνέπιπτε με τις απόψεις του. Κολλούσαν όπως οι δίδυμοι ίσκιοι. Δεν ήταν θεωρητικός του μαρξισμού, άνθρωπος δηλαδή εντοιχισμένος σε μια θεωρία. Ήταν από παντού ανοιχτός κι αισθανόταν τα ρεύματα να περνούν ανεμπόδιστα μέσα του. Προτίμησε, φυσικά, αυτά που τον ζέσταιναν.
Γιατί είχε πιστέψει πια πως ο ανθρώπινος πόνος δεν γιατρεύεται κατά περίπτωση.
Μπορούσε να δέχεται στο ιατρείο του τζάμπα τόσους αρρώστους, κάθε Τρίτη και Πέμπτη το απόγευμα. Σε τίποτα δεν ωφελούσε. Έφτανε να συγκρίνει τους αρρώστους που γιάτρευε         Αυτός με την παγκόσμια γεωγραφία του πόνου για να τρομάξει. Σε τι ωφελούσε να δώσεις χρήματα σ΄ένα φτωχό; Ή και σε δύο; Σε τρεις: Σε εκατόν τρεις; Σε χίλιους δύο; Το ποσοστό της φτώχειας παρέμενε αναλλοίωτο. Έπρεπε να αλλάξει το σύστημα για να αλλάξει ο κόσμος.

Για αυτό μέσα στην πιο μεγάλη ένταση, όπως η σημερινή, μπορούσε να είναι ατάραχος κι όμορφος μέσα στην νηνεμία του. Δεν είχε τίποτα να κάνει η αταραξία του με την απάθεια. 

         Μόνο οι εμπαθείς μπορούν να μείνουν απαθείς. Κι αυτός δεν ήταν εμπαθής. Πίστευε μόνο ότι η λογική, η κοινή λογική, πρέπει να ξαναθριαμβεύσει. Να αποκτήσουν μερικές λέξεις ξανά τη σημασία τους. Μερικές πράξεις το αρχικό νόημα τους. Δεν ήταν μόνο θέμα να συμφωνείς ή να διαφωνείς.Το θέμα ήταν μόνο να βλέπεις. Να βλέπεις πως ο κόσμος πιέζεται από μια απειλή. Ότι οι στρατοκράτες ήταν πάντα οι στραβοί κι οι ανάποδοι. Ότι μονοπώλια είχαν χρέος να υπερασπιστούν τα μονοπώλια για το καλό των μονοπωλίων.

       Επαγγελματίας πολιτικός δεν τον ένοιαζε να γίνει, γιατί ήταν επαγγελματίας γιατρός, και μάλιστα από τους καλύτερους: υφηγητής, όταν ολόκληρη η χώρα είχε μόνο δύο πανεπιστήμια. Στα νιάτα του είχε τον αθλητισμό, βαλκανιονίκης. Τώρα, με τα χρόνια, που το σώμα βάραινε, η σκέψη αναπήδησε κι έκλεψε την μορφή του...Δεν γελιότανε ήξερε πως δεν είναι μόνος. Πως θέλοντας μη θέλοντας, έπρεπε να μπει σε κανάλι, για να βγει στη θάλασσα.....

" Ζ "   Β. Βασιλικός