Γεννήθηκα άρρωστος έζησα άρρωστος και πεθαίνω άρρωστος. Δεν χάρηκα τίποτ' από τη Ζωή κι έτσι ο θάνατος δεν μου είναι ούτε ευχάριστος ούτε δυσάρεστος: Απλώς αδιάφορος...
Θέλω τα κόκαλά μου να ξεκουραστούν στη γη που μ΄ εγέννησε και σκλάβωσε την αγάπη της ψυχής μου: τη Θεσσαλία. Εκεί, στον ατέλειωτο κάμπο της, πλάι στα νερά της Σαλαμπριάς, σ΄ένα χωράφι μέσα στα τόσα χωράφια, να σκάψουν ένα λάκκο και να με θάψουν. Ούτε μνήμα, ούτε σταυρό. Μόνο πάνω απ΄το κεφάλι μου να φυτέψουν μια φτελιά, για να σκιάζει τον ύπνο μου.
Κάθε χινόπωρο, το αλέτρι να περνάει πάνω απ΄το χώμα του τάφου μου.
Κι ένας καραγκούνης να σκορπάει με απλοχεριά το χρυσό σπόρο. Έτσι θέλω. Σαν έρθει πάλι ο Θεριστής, μια καραγκούνα με ατσαλένιο δρεπάνι να θερίζει το στάρι που φύτρωσε πάνω στο κορμί μου. Να το μαζώνει στη ποδιά της, να το αλωνίζει, να το λιχνίζει. Έτσι θέλω.
Κι ύστερα αυτό το στάρι - δυο χούφτες στάρι - να το βάνουν σ΄ένα σακούλι και να το στέλνουν στη Σκιάθο.
Να το κάνουν κόλλυβα για την ψυχή του Παπαδιαμάντη.
Έτσι θέλω.
Μ. Καραγάτσης. "Ο Γιούγκερμαν και τα στερνά του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.